بیماری پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی یا مغزی است که منجر به دشوار شدن حفظ تعادل و هماهنگی میشود. در افراد مبتلا به پارکینسون، سلولهای عصبی در یک ناحیه از مغز که جسم سیاه نام دارد آسیب دیدهاند یا مردهاند. این سلولها مهم هستند زیرا آنها دوپامین شیمیایی تولید میکنند که این ماده به هماهنگی حرکات بدن کمک میکند. هنگامی که سلولهای تولیدکننده دوپامین مردند، ناحیهای از مغز که حرکات بدن را کنترل میکند دیگر نمیتواند عملکرد خوبی داشته باشد و در نهایت علائم بیماری پارکینسون آشکار میشوند. در ادامه به علائم بیماری پارکینسون می پردازیم:
پارکینسون میتواند هر کسی را تحت تأثیر قرار دهد، اما اغلب در افراد بالای 50 سال رخ میدهد. تنها 15 درصد از بیماران مبتلا به پارکینسون قبل از سن 50 سالگی هستند؛ اما در سن 60 سالگی از هر 100 نفر مردم 1 نفر به بیماری پارکینسون مبتلا است. شیوع بیماری پارکینسون در مردان بیشتر از زنان است. اگرچه افرادی که در سابقه خانوادگی خود پارکینسون دارند ممکن است در معرض خطر بیشتری باشند، اما به ندرت این بیماری به تنهایی به ژنتیک نسبت داده میشود.
علائم بیماری پارکینسون
علائم و نشانه های بیماری می تواند در هر فرد متفاوت باشد. شروع علائم اولیه ممکن است خفیف بوده و مورد توجه قرار نگیرد. بیماری اغلب از یک طرف بدن شروع شده و معمولاً حتی بعد از شروع علائم در هر دو طرف فرد، علائم در همان طرف شدید تر از طرف مقابل می باشد.
نشانه های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- رعشه یا لرزش که معمولاً از یک اندام، دست یا انگشتان شروع می شود. ممكن است انگشت شست و سبابه را ناخودآگاه به هم مالیده که به این علامت پیل-رولینگ یا غلطاندن قرص می گویند. لرزش دست ها حتی ممکن است هنگام استراحت هم وجود داشته باشد.
- آهسته شدن حرکات (برادی کینزی): با پیشرفت بیماری ممکن است حرکات فرد کند شده و کارهای ساده دشوار و وقت گیر باشد. هنگام راه رفتن، قدم ها کوتاه تر شده و یا در حین راه رفتن فرد پاهای خود را روی زمین بکشد. همچنین بلند شدن از صندلی کاری دشوار باشد.
- سخت شدن عضلات ممکن است در هر قسمت از بدن فرد رخ دهد.
سفتی عضلات می تواند دردناک بوده و دامنه حرکت بیمار را محدود کند. - اختلال در وضعیت تعادل:
حالت بدن ممکن است به شکل خمیده شده و یا فرد در نتیجه بیماری دچار اختلال تعادل شود. - از دست دادن حرکات خودکار:
به این معنی که فرد ممکن است توانایی انجام برخی حرکات خودکار از جمله چشمک زدن، لبخند زدن یا تکان دادن دست ها خود را هنگام راه رفتن از دست دهد. - تغییر در حرف زدن: فرد با مکث یا حالتی شبیه تردید شروع به حرف زدن می کند
و صدای او هنگام صحبت آهسته و یکنواخت و عاری از واکنش های احساسی است. - تغییر در نوشتن: نوشتن برای فرد دشوار شده و دستخط او ممکن است ریزتر از حالت معمول شود
بیشتر بخوانید :
طب فیزیکی و توانبخشی اصفهان