درمان سندروم تونل کارپال

اگرچه این یک روند تدریجی است، اما برای اکثر افراد سندرم تونل کارپال با گذشت زمان و بدون درمان، بدتر می‌شود. به همین دلیل، بسیار مهم است که توسط پزشک بررسی و تشخیص داده شود. در مراحل اولیه ممکن است سرعت رشد بیماری را کاهش داده یا متوقف کنید.

درمان غیر جراحی

در صورت تشخیص و درمان به موقع، علائم سندرم تونل کارپال اغلب بدون جراحی برطرف می‌شود. اگر تشخیص قطعی نباشد یا علائم شما خفیف باشد، پزشک در ابتدا درمان غیر جراحی را توصیه می‌کند.

استفاده از آتل یا بریس با صاف نگه داشتن مچ دست فشار بر عصب مدیان را کاهش می‌دهد.

درمان‌های غیر جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

بریس یا اسپلینت. استفاده از بریس یا آتل در شب باعث می‌شود که هنگام خواب مچ دست خود را خم نکنید.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs). داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می‌توانند به تسکین درد و التهاب کمک کنند.

فعالیت خود را تغییر دهید. علائم اغلب هنگامی ‌رخ می‌دهد که دست و مچ دست شما برای مدت طولانی در یک وضعیت قرار دارند به خصوص هنگامی ‌که مچ دست شما خمیده یا کشیده است. اگر شغل یا فعالیت‌های تفریحی شما علائم شما را تشدید می‌کند، تغییر یا اصلاح این فعالیت‌ها می‌تواند به کندی یا توقف پیشرفت بیماری کمک کند. در بعضی موارد، این ممکن است شامل ایجاد تغییراتی در محل کار شما باشد.

تزریق استروئید به داخل تونل کارپال ممکن است علائم را برای مدتی تسکین دهد.

تمرینات لغزش عصب. برخی از بیماران ممکن است از تمریناتی که به حرکت عصب میانی در محدوده تونل کارپال کمک می‌کند، بهره مند شوند.

تزریق استروئید. کورتیکواستروئید یا کورتیزون یک ماده ضد التهابی قدرتمند است که می‌تواند به داخل تونل کارپال تزریق شود.

درمان جراحی

روش جراحی انجام شده برای سندرم تونل کارپال “آزاد کردن تونل کارپال” است. برای انجام این کار دو روش مختلف جراحی وجود دارد، اما هدف هر دو این است که با بریدن رباطی که سقف تونل را تشکیل می‌دهد، فشار را بر روی عصب مدیان را کاهش دهند. این کار باعث افزایش اندازه تونل و کاهش فشار بر عصب میانی می‌شود. در بیشتر موارد، جراحی تونل کارپال به صورت سرپایی انجام می‌شود. جراحی را می‌توان تحت بیهوشی عمومی ‌انجام داد که شما به خواب می‌روید، یا تحت بی حسی موضعی، که فقط دست و بازو را بی‌حس می‌کند. در بعضی موارد، از طریق یک خط داخل وریدی (IV) که به داخل رگ بازوی شما وارد می‌شود، به شما یک آرامبخش سبک نیز تزریق می‌شود.

بهبودی

بلافاصله پس از جراحی، از شما خواسته می‌شود که دست خود را بالاتر از قلب خود قرار دهید و انگشتان خود را حرکت دهید تا تورم را کاهش دهد و از خشکی جلوگیری کند.

بعد از عمل باید انتظار درد، تورم و سفتی داشته باشید. درد جزئی در کف دست شما ممکن است از چند هفته تا چند ماه طول بکشد.

قدرت گرفتن و پیچاندن معمولاً حدود ۲ تا ۳ ماه پس از جراحی برمی‌گردد. اگر وضعیت عصب مدیان شما قبل از جراحی ضعیف بوده باشد، ممکن است قدرت گرفتن و چنگ زدن در حدود ۶ تا ۱۲ ماه بهبود نیابد. ممکن است مجبور باشید چند هفته از آتل یا مچ بند استفاده کنید. با این حال، برای جلوگیری از ناراحتی قابل توجه، اجازه خواهید داشت که از دست خود برای فعالیت‌های سبک استفاده کنید. رانندگی، فعالیت‌های مراقبت از خود و بلند کردن و گرفتن اجسام سبک ممکن است پس از جراحی مجاز باشد.

پزشک شما در مورد زمان بازگشت شما به محل کار و محدودیت فعالیت‌های کاری با شما صحبت خواهد کرد.

عوارض

اگرچه در هر جراحی عوارضی ممکن است وجود داشته باشد، اما پزشک اقدامات لازم را برای به حداقل رساندن خطرات انجام می‌دهد. شایعترین عوارض جراحی رهاسازی تونل کارپال شامل موارد زیر است:

خون ریزی
عفونت
تشدید یا آسیب عصب

نتایج

برای اکثر بیماران، جراحی، علائم سندرم تونل کارپال را بهبود می‌بخشد.
بهبود ممکن است به تدریج انجام شود و بهبودی کامل ممکن است یک سال طول بکشد.

اگر بیش از ۲ ماه درد و ضعف قابل توجهی دارید، ممکن است پزشک شما را به یک درمانگر دست معرفی کند که می‌تواند به شما در به حداکثر رساندن بهبودی کمک کند.

اگر بیماری دیگری دارید که باعث درد یا سفتی در دست یا مچ دست شما می‌شود، مانند آرتروز یا تاندونیت، ممکن است بهبود کلی شما کندتر شود. در موارد طولانی مدت سندرم تونل کارپال با از دست دادن شدید احساس و یا از بین رفتن عضله در اطراف پایه انگشت شست، بهبود نیز کندتر خواهد شد. برای این بیماران بهبودی کامل ممکن نیست. گاهی اوقات، سندرم تونل کارپال می‌تواند عود کند، اگرچه این حالت نادر است. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است به درمان بیشتر یا جراحی مجدد نیاز داشته باشید.